Тринадцатый день роста, 6778
Сверток тот прочитала внимательно, текст красивый, но на меня не действует, я же на мове с детства говорю, отец в БВС был. Только маме не говорите!
Полная Луна, 23074
Сегодня ко мне подошел Мастер благовоний и приказал дать ему тот сверток, который я купила. А я его как раз еще не выбросила, думала, может, пригодится. Он прочитал, потом еще раз и сказал, что «ошибки какие-то странные». Там и правда в тексте какие-то ошибки были – даже не ошибки, а glitch, бракованные фрагменты – так часто бывает, когда, например, на телефон фотографируешься, а потом карточка ошибку выдает. Контент портится частично, а вместо мордочки твоей симпатичной какие-то кракозябры. «Ну да, — говорю, — это глитч!». А он как-то хмыкнул и пошел, весь в важных думах. И вот как его понять?
Первый день убыли Луны, 9833
Сегодня снова подходил Мастер благовоний, читал сверток и что-то в нем подсчитывал. На всякий случай решила выложить текст тут. Может, я сейчас своим умом понять не могу, но потом перечитаю и пойму? Вот он: «І вось даведаліся мы аднойчы ад княгінінага кухара kxura kluXara uha>a Караля, што ў палацы есць вялікі пакой-кабінет нябожчыка-князя, а ў ім усе сцены застаўлены вялізнымі шафамі, а ў тых шафах — кнігі, кнігі, кнігі... Папера ў тых кнігах, як скура, вырабленая. Аздоблены яны і золатам, і срэбрам, і ўсімі колерамі, якія толькі есць на зямлі і на небе... Сама княгіня іх, бадай badav abdav 89<vav ????mn!, не чытае. А больш нікому не дазволена браць кнігі ў рукі. Толькі адна глухая пакаеўка, пані Марцэля, якая і пры князю там усе даглядала, зрэдку заходзіць у той пакой і выцірае пыл са сталоў і з паліц. А яшчэ стаяць там зробленыя з каменя, з мармуру, статуі тых людзей, якія пісалі кнігі для князеўскай бібліятэкі. Яны і вартуюць цяпер гэтыя кнігі, праганяюць усіх, хто не ўмее з імі абыходзіцца... Пасярэдзіне таго пакоя — высокае крэсла kr3c#a на ко#ьцах, у якім князя вазілі да стала, па пакоях, бо ў апошн%я гады свайго жыцця хадзіць ен не мог... Людзі ціхенька казалі, што гэта лес князя пакараў за тое, што, быўшы царскім міністрам унутраных спраў, ен вельмі многа нявінных душ загубіў, пазаганяў на катаргу або і на шыбеніцу паслаў...»[45]
Тут по странице шла полоса каких-то непонятных символов, которые отсутствуют в белорусской мове и в китайском языке. Почему-то смотреть на эти символы было приятно, а оторвать взгляд – тяжело. Более того, когда перестаешь на них смотреть, становилось грустно. Как-то странно, такого я никогда не видела! Дальше снова шел текст:
«Паслухаўшы такія апавяданні старога Караля, — вяселага дзеда з доўгімі сівымі бакенбарbardendam>>!nachOsten? мы не маглі ні спаць, ні есці, так нам захацелася пабываць у той цудоўнай бібліятэцы і самім паглядзець, паглядзець, паглядзець, ух паглядзець па-гляд— дз дзе? дзе дзеці — на дзівосныя кнігігігі. Адно нас толькі бянтэжыла і непакоіла — наяўнасць каменных вартаўнікоў. Як іх улітаваць і схіліць на свой бок? Пакрысе склалі мы поўны аператыўны план свайго паходу jahfdy!~!. Самае галоўнае — каб трапіць у палац у часе адпачынку, калі сама княгіня адпачывала на канапе і нікому з чалядзінцаў не дазволена было хадзіць праз plaz IUY^^%%Ю! Падабраўшыся да самага палаца, мы пазалазілі на высокі балкон-тэрасу, фактычна — на другі паверх. Спрыяла гэтаму тое, што ўвесь балкон быў апавіты дзікім вінаградам. З гэтай тэрасы, мы трапілі адразу ў вялізную залу, у хараство, не бачанае намі. На столі, на сценах былі вырабленыя з белага каменя кветкі, лісце, постаці людзей, і малых і дарослых, ых, іх, Yx=Xy, і мужчын і жанчын, але, бадай, зусім распранутых. Толькі на некаторых былі нібы лёгкія нажутачкі, а то і проста як бы хусціначкі ???? кі-кі .a, [email protected] Гэта нас дужа здзівіла. Мы паспрабавалі нават растлумачыць такую акалічнасць: мабыць, горача ў іх, вось яны і параспраналіся. Уразіла нас яшчэ падлога. Чулі мы даўно, што паркет у палацы націраюць пчаліным воскам. Але ж адно слухаць, а другое бачыць: мы проста падалі на гэтай падлозе, як зімой на возеры, да таго яна была слізкая. Апрача ўсяго, мы, як у люстэрку, адлюстроўваліся тут... Але ж далей, далей! Мы прыйшлі не на княгінінай падлозе коўзацца, а кнігігігігіSIsiSS-Adidas!»
Тут текст снова прерывался, но на этот раз не полоской с символами, а странными рисунками, которые двигались, как китайский magic eye – нужно было посмотреть немного вбок, не фиксируя на нем взгляд. Я не заметила, как начала забавляться этими подвижными рисунками. Вчера вот просидела около десяти минут или даже больше – чай в кружке успел остыть. Как загипнотизированная, ха-ха! Дальше снова шел текст:
«Божухна! Праўду, шчырую праўду казаў нам сівы Кароль! Шафы, шафы, шафы і ўсе са шклянымі дзверцамі, ды ад падлогі да самай столі... Нават паміж вокан знадворнай сцяны шафы, шафы, фышафшаФФФifsh___FeBiotonicDrumExc,KillTime. І ва ўсіх жа шафах — кнігі, кнігі, кнігі, khini, kguhi, knihf>>!І мы ўсе кінуліся да кніг. Бралі адну, гарталі, разглядвалі малюнкі, на якіх былі ніколі не бачаныя намі краявіды, людзі, убранні, бралі другую, трэцюю ooo 0000 YtgfMEmory_cas.Мы проста сп'янелі ад гэтых кніг, ад усяго багацця, ад усяго хараства, пра якое, зразумела, раней не маглі і ў сне сасніць... Мы захапіліся гэтымі кнігамі і зусім забыліся на тое, што ў палацы, што мы прайшлі сюды недазволеным шляхам, што нас за гэта могуць пакараць вельмі жорстка. Хто стаяў, хто сядзеў на падло3e3_3e?%%padlozje, выцягнуўшы ногі і паклаўшы на іх кнігу. А я ўзяў такую тоўстую і цяжкую кнігу, што не мог яе трымаць ніякhujak_:%;. Доўга не думаючы, паклаў яе на стол, сам падагнаў князёўскае крэсла, сеў у яго і пачаў лёгка і свабодна гартаць старонку за старонкай. Сустрэўшы вялікую рэпрадукцыю, я разгарнуў яе перад сабою на ўсю шырыню. У гэты момант глухая пакаёўка, пані Марцэля, ішла нечага калідорам. Яна пабачыла непарадак: няшчыльна прычыненыя дзверы ў князёўскі кабінет. Падышла да іх і бачыць, — так яна апавядала пасля: «Сядзіць у крэсле сваім нябожчык-князь і гартае старонкі ў кнізе, чытае яе». Пакаёўка крыкнула немым голасам і самлелалалаЛа».
Второй день убыли, 7629
Ю3зры пишут, что если много читать свертки, которыми торгуют тутэйшие кони, наутро будет болеть голова. Как от водки. А у меня ничего не болит, ха-ха!
Третий день убыли, 7629
Наша торговля начинает хиреть. У тех коней людям покупать дешевле. И не надо рассекать по «чайнику» в поисках дилера. Мастер благовоний ходит хмурый и все время что-то бормочет по-китайски. Однажды я разобрала слова «сыновья черепахи»[46]. Чего это он так при девушках выражается!
